Droga Krzyżowa w Kalwarii Wileńskiej została przygotowana w podzięce Bogu za zwycięstwo nad wojskiem carskiej Rosji i poświęcona w 1669 r. Dominikanie z klasztoru Ducha Świętego w Wilnie pielęgnujący to miejsce, wspierani przez możnowładców i wzniosłych duchownych, w 1772 r. zbudowali tu Kościół Znalezienia Krzyża Świętego i 20 nowych kaplic. Do XX w. kompleks rzadko ulegał zmianom. Więcej szkód dokonała tylko armia napoleońska i bolszewicy. W 1962 r. na rozkaz władz radzieckich, w ciągu jednej nocy wysadzono niemal wszystkie stacje Drogi Krzyżowej, nie powstrzymało to jednak ludzi przed pielęgnowaniem kultu Męki Pańskiej. Drogę Krzyżową przemierzali członkowie potajemnych wspólnot zakonnych i grupy wiernych. Odbudowę stacji Drogi Krzyżowej rozpoczęto jedynie po odzyskaniu przez Litwę niepodległości i zakończono w 2002 r. Długość obecnej Drogi Krzyżowej w Kalwarii wynosi 7 km i składa się z 35 stacji.

Kościół Znalezienia Krzyża Świętego jest kompozycyjnym i ideowym centrum Kalwarii Wileńskiej. Wysokie wzgórze, na którym został wzniesiony Kościół, w topografii Kalwarii odpowiada Górze Golgoty. Ołtarz Wielki, zwany inaczej ołtarzem Chrystusa Ukrzyżowanego, jest najważniejszą stacją Drogi Krzyżowej ku czci śmierci Zbawiciela na Krzyżu. Wisząca w Ołtarzu figura Chrystusa Ukrzyżowanego uchodzi wśród wiernych za cudowną. Relikwia św. Krzyża jest wystawiona pod szklanym kloszem w ołtarzu Matki Boskiej Bolesnej. Ściany i sklepienia Kościoła zdobią spektakularne freski z końca XVIII w.

W ołtarzu Najświętszej Maryi Panny w lewej nawie czczony jest obraz Najświętszej Maryi Panny Bolesnej. Nad Obrazem Jezusa Miłosiernego znajduje się charakterystyczny dla Dominikanów obraz Najświętszej Maryi Panny Różańcowej namalowany w XVII w. W lewej nawie mieści się ołtarz św. Hiacynta (Jacka), pamiętający czasy Dominikanów.