Kościół Św. Michała Archanioła w Taboryszkach

W ołtarzu głównym – charakterystyczny dla Kościołów karmelitańskich obraz Najświętszej Maryi Panny Szkaplerznej (obraz jest wymieniany). Chociaż obecny obraz powstał po zamknięciu klasztoru, jego ikonografia świadczy o tradycji Karmelitów i ich pobożności wobec Królowej Szkaplerza świętego.

Kościół zalicza się do Szlaku Bożego Miłosierdzia.

Świeżo wyświęcony na księdza Michał Sopoćko został mianowany wikariuszem i pracował w parafii św. Michała Archanioła w Taboryszkach w latach 1914-1918. Uczył młodzież i dzieci religii, założył chór parafialny, bibliotekę. Odwiedzał też oddalone o kilka kilometrów wsie Miedniki Królewskie i Onżadów, gdzie później urządził kaplice. Jedną z głównych ulic miasteczka nazwano imieniem bł. M. Sopoćki.

Podobno pierwszy Kościół w tym miejscu zbudował Wojciech Tabor jeszcze na początku XVI w., od nazwiska którego pochodzi nazwa własności. Brak jest jednak dokładnych informacji o losie Kościoła.

Fundatorem nowego Kościoła i klasztoru był Michał Ważyński faworyt króla Augusta III, piastujący urząd pisarza Wielkiego Księstwa Litewskiego. Świątynia, której nadano tytuł św. Michała Archanioła- fundatora patrona, została ufundowana z przeznaczeniem na mauzoleum rodzinne, a Karmelici, którzy się w jej pobliżu osiedlili mieli się stale modlić za swoich dobroczyńców. Na początku XIX w. Karmelitom polecono opiece także parafię. Do czasu zamknięcia zakonu byli oni prawdziwą duszą parafii – troszczyli się o szkołę, utrzymywali szpital i przytułek dla biednych. Po zniszczeniu klasztoru w 1832 r., Kościół nadal działał.

Budynek Kościoła o formach architektonicznych charakterystycznych dla regionu etnograficznego wyróżnia jedynie falisty fronton fasady, która jest pewnego rodzaju odtworzeniem plastyczności murowanych barokowych budowli. Wewnątrz Kościoła są liczne drewniane strugane barokowe ołtarze i autentyczne detale dawnego wyposażenia, drewniane i metalowe relikwiarze o rozmaitych formach i wyraźnych barwach, przechowujące relikwie różnych męczenników i świętych. Świadczy to o głębokiej wierze zwykłych ludzi i szlachty z okresu Baroku za wstawiennictwem i obcowaniem świętych. Zachowały się stare liturgiczne szaty, naczynia, a na początku XIX w. odlano w Wilnie dzwon. Między obrazami ołtarzy zachowało się też kilka wartościowych dzieł. Jednym z najładniejszych prac malarskich w tym Kościele jest – wizerunek Chrystusa z trzciną w dłoni.

Msza święta (j. polski)
VII: 13.00