Św. Kazimierz – syn Wielkiego Księcia Litewskiego i Króla Polski Kazimierza. Został ogłoszony patronem Litwy, a także młodzieży litewskiej i polskiej. Za swojego patrona uznaje go również Neapol, Zakon Kawalerów Maltańskich, którzy walczyli z tureckimi muzułmanami w basenie Morza Śródziemnego. W Wenezueli jest miasteczko św. Kazimierza, kościół i parafia pod jego wezwaniem. Jest on przedstawiany jako wzór świętego dla młodego człowieka, ze względu na swoją mądrość, sprawiedliwość, wrażliwość, nieskazitelność.

Książę Kazimierz zmarł 4 marca 1484 r., w wieku 26 lat, na zamku w Grodnie, należącym do Wielkiego Księstwa Litewskiego. Został pochowany w królewskiej kaplicy Katedry Wileńskiej. Niedługo po jego śmierci, zaczęły napływać wiadomości o cudach, doznawanych podczas modlitwy przy grobie św. Kazimierza. Mimo, że cały proces kanonizacyjny przebiegał poprawnie, ogłoszenie go świętym nie było wcale takie proste. W 1521 r., na rok przed ogłoszeniem księcia Kazimierza świętym, zmarł papież Leon X. Przypuszcza się, że dokumenty kanonizacyjne przepadły w czasie, gdy w 1527 r. wojska imperatora Karola V pustoszyły Rzym. Mimo wszystko, kanonizację księcia Kazimierza uznano za dokonaną w 1521 r., gdyż wiadomo było, że papież Leon X przystał na ogłoszenie Kazimierza świętym i zaliczenie go do grona świętych – nie odbyła się jedynie uroczystość kanonizacyjna.

Uroczystość miała miejsce dopiero w 1604 r., na podstawie brewe wydanego przez papieża Klemensa VIII dnia 7 listopada 1604 r. Źródła pisane podają, iż Wilno w szczególny sposób przygotowywało się na święto, nie tylko tworzono poematy, przemowy, malowano obrazy, strugano rzeźby, ale także budowano łuki i bramy, przy drogach sadzono drzewa. W dniu, w którym miała odbyć się uroczystość, zaczęło mocno padać, jednak zdarzył się cud, gdyż na samej ceremonii przestało padać, a po wszystkim ponownie lunęło.

Więcej informacji o św. Kazimierzu znajdziesz w części Szlak Świętych Wileńskich