Wierni wspólnie przemierzają ścieżki Drogi Krzyżowej w Kalwarii Wileńskiej (początek od Kaplicy Matki Bożej Bolesnej, obok parkingu) w Wielki Piątek,  codziennie przez cały tydzień przed Zielonymi Świątkami, oraz w pierwsze piątki miesiąca (od maja do września). Więcej informacji w języku polskim można znaleźć tutaj.

Droga Krzyżowa w Kalwarii Wileńskiej została oficjalnie poświęcona w 1669 r. podczas Zielonych Świątek, w podzięce Bogu za zwycięstwo nad wojskiem carskiej Rosji, które przez wiele lat pustoszyło Wilno i okolice. Dominikanie z klasztoru Ducha Świętego w Wilnie, pielęgnujący to miejsce, wspierani przez możnowładców i wzniosłych duchownych, w 1772 r. zbudowali tu Kościół Znalezienia Krzyża Świętego i 20 nowych kaplic. Podczas budowy starano się uwzględnić topografię Jerozolimy, koncepcję części Jerozolimy względem państw świata. Odległości pomiędzy stacjami były mierzone w krokach jednocześnie zachowując odległości między ulicami Jerozolimy. Do XX w. kompleks rzadko ulegał zmianom. Więcej szkód dokonała tylko armia napoleońska i okres komunizmu. Na rozkaz władz radzieckich w 1962 r. w ciągu jednej nocy wysadzono niemal wszystkie stacje Drogi Krzyżowej, nie powstrzymało to jednak przed pielęgnowaniem kultu Męki Pańskiej. Drogę Krzyżową przemierzali członkowie potajemnych wspólnot zakonnych i grupy wiernych. Odbudowę stacji Drogi Krzyżowej rozpoczęto jedynie po odzyskaniu przez Litwę niepodległości i zakończono w 2002 r. Długość obecnej Drogi Krzyżowej w Kalwarii wynosi 7 km i składa się z 35 stacji.

Kościół Znalezienia Krzyża Świętego jest kompozycyjnym i ideowym centrum Kalwarii Wileńskiej. Wysokie wzgórze, na którym został wzniesiony Kościół, w topografii Kalwarii odpowiada Górze Golgoty. Ołtarz Wielki, zwany inaczej ołtarzem Chrystusa Ukrzyżowanego, jest najważniejszą stacją Drogi Krzyżowej, ku czci śmierci Zbawiciela na krzyżu. Wisząca w Ołtarzu figura Chrystusa Ukrzyżowanego uchodzi wśród wiernych za cudowną.