Obiekt zalicza się do Szlaku Dominikańskiego.

Św. Hiacynt był jednym z pierwszych braci, którego sam św. Dominik przyjął do zakonu. Po ukończeniu nowicjatu i złożeniu ślubów został wysłany wraz z innymi braćmi na misję do Polski. Kiedy w 1228 r. utworzono w Polsce prowincję zakonu Dominikanów, św. Hiacynt został mianowany prowincjałem, jednak nie przyjął tego tytułu.

Na misję przeważnie był kierowany do Rosji, Prus i Polski. Przypuszcza się, że odwiedził Litwę (około 1231 r.), Łotwę, Danię, Szwecję i Norwegię. Właśnie dlatego nazywany był „Apostołem Północy”. Według legendy, podczas ataku Tatarów na Kijów, św. Hiacynt w cudowny sposób uratował monstrancję z Najświętszym Sakramentem i figurą Najświętszej Maryi Panny. Dlatego właśnie w ikonografii zwykle przedstawiany jest z monstrancją lub kustodią w jednej ręce i figurką Matki Bożej z Dzieciątkiem w drugiej.

Zmarł 15 sierpnia 1257 r. w Krakowie. Liturgiczny obchód przypada na dzień 17 sierpnia. W 1527 r. został beatyfikowany, w 1594 r. kanonizowany i ogłoszony przez Kościół świętym. W 1686 r. papież Innocenty XI ogłosił go patronem Litwy.

W 1501 r. dominikańscy zakonnicy zbudowali w pobliżu byłych granic miasta Wilna drewnianą kaplicę ku czci św. Hiacynta.

Św. Hiacynt uznawany jest za patrona podróżników, dlatego kaplica przeznaczona jest na modlitwę w intencji podróżujących, ruszających z Wilna w daleką drogę. Murowana kaplica została zbudowana już w czasie baroku, a nowa figura powstała w 1901 r. Stara drewniana rzeźba została przeniesiona do Kościoła Świętych Apostołów Filipa i Jakuba i umieszczona w kaplicy św. Hiacynta.