Obiekt zalicza się do Szlaku Bożego Miłosierdzia i Szlaku Świętych Wileńskich.

Siostry ze Zgromadzenia Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia, do którego należała również św. Faustyna, przybyły do Wilna w 1908 r. i na Antokolu założyły klasztor. Siostry opiekowały się byłymi więźniarkami, dziewczynami z problemami wychowawczymi, niepełnoletnimi z wyrokami, troszczyły się o szpital polowy, piekły chleb, prały. Klasztor posiadał też duży sad, w którym do tej pory zachowało się kilka jabłoni. Św. Faustyna doznała wielu objawień mieszkając w domu zakonnym w Wilnie.

Św. Faustyna w Klasztorze Zgromadzenia Matki Bożej Miłosierdzia mieszkała od 21 lutego do 11 kwietnia 1929 r. oraz od końca maja 1933 r. do 21 marca 1936 r. Policzono, że św. Faustyna doznała w Wilnie około 80 objawień Jezusa.

Jedyny zachowany klasztor, w którym mieszkała św. Faustyna, został odrestaurowany. W odtworzonej celi św. Faustyny czczone są relikwie zarówno jej, jak i bł. M. Sopoćki. Codziennie o godz. 15:00 odmawiana jest Koronka do Miłosierdzia Bożego, która została podyktowana w tym właśnie klasztorze 13-14 września 1935 r. Tekst Koronki do Miłosierdzia Bożego w języku litewskim został przyjęty w 1942 r. przez Mieczysława Reinysa, biskupa pomocniczego w randze arcybiskupa.