W latach 1924-1946 w Czarnym Borze działał klasztor Zgromadzenia Sióstr Urszulanek Serca Jezusa Konającego. Siostry Urszulanki przygarnęły do siebie bł. M. Sopoćkę, który w Czarnym Borze ukrywał się przed grożącym mu aresztem nazistowskim w latach 1942-1944. Mieszkał w budynku nazywanym „Opatrznością” (ul. M. Sopoćki 16), otrzymał fałszywy dowód osobisty na nazwisko Wacława Rodziewicza. Dla bł. ks. M. Sopoćki był to czas modlitwy, przemyśleń, pracy naukowej. Aby nie zwracać na siebie uwagi okolicznych, podjął pracę jako stolarz, dlatego miejscowi mieszkańcy Czarnego Boru pamiętali o nim jako o dobrym stolarzu.

Budowę Kościoła w Czarnym Borze rozpoczęto w 1936 r. z inicjatywy Sióstr Urszulanek, jednak z powodu II Wojny Światowej wstrzymano prace, później w tym miejscu założono szpital. Obecny Kościół wzniesiono w spalonej części kompleksu szpitalnego w 2007 r. W 2016 r. konsekrowano Kościół nadając mu tytuł bł. Michała Sopoćki.

W Czarnym Borze Siostry Urszulanki opiekowały się także przytułkiem dla dzieci, miały do dyspozycji niemałe gospodarstwo, szkołę rolniczą, ambulatorium, mleczarnię, piekarnię ze sklepem. Urszulanki pracowały w szkole ogólnokształcącej. W latach 1924-1939 w Czarnym Borze niejednokrotnie gościła założycielka Zgromadzenia św. Urszula Ledóchowska. Po II Wojnie Światowej Siostry wyjechały do Polski, a o życiu i pracy Urszulanek w Czarnym Borze przypomina cmentarz sióstr zakonnych i Gimnazjum im. św. Urszuli Ledóchowskiej w Czarnym Borze.