Kościół zalicza się do Szlaku Maryjnego

Kościół Wszystkich Świętych w Wilnie został zbudowany w 1632 r., z inicjatywy sekretarza Króla Litwy i Polski Zygmunta III Wazy Wojciecha Adalberta Chludzińskiego, na ówczesnym obrzeżu miasta – od strony południowo-wschodniego muru obronnego i nieistniejącej już Bramy Rudnickiej. W 1628 r., po złączeniu wcześniejszych budynków, zakończono budowę klasztoru. Był on jednym z głównych centrów Karmelitów Trzewiczkowych w Wielkim Księstwie Litewskim. W 1810 r. obok Kościoła Wszystkich Świętych powstała jedna z największych parafii w Wilnie (w 1830 r. liczyła 12 250 parafian).

W 1743 r. po lewej stronie fasady dobudowano dzwonnicę w stylu późnego baroku, która odzwierciedla tradycje wileńskiej szkoły barokowej i jest jednym z najbardziej wyrazistych obiektów Starego Miasta. Pod koniec XVIII w. przebudowano Kościół. Jest to trójnawowa świątynia typu bazylikowego, z głębokim prezbiterium i dwiema bocznymi kaplicami kopułowymi. W Kościele znajduje się 18 ołtarzy, zdobionych obrazami, rzeźbami w soczystych barwach i elementami zdobniczymi w złotym kolorze.

Po powstaniach z 1831 i 1863 r. w klasztorze osiedlili się zakonnicy z klasztorów klauzurowych, zaczęło też działać więzienie dla księży. W 1886 r. klasztor zamknięto i co ciekawe najpóźniej z pozostałych rzymskokatolickich klasztorów w Wilnie. W 1887 r. przejęło go towarzystwo przytułku dla dzieci, urządzono w nim mieszkania, sklepy. W okresie komunizmu w budynkach klasztoru znajdowały się mieszkania, na pierwszym piętrze działały sklepy z artykułami spożywczymi, urządzono wydział sztuki ludowej Muzeum Sztuki LSRR. W Kościele działał magazyn, a w latach 1975-1990 ekspozycja Wileńskiego Muzeum Sztuki.

W ołtarzach Kościoła, do czasu jego zamknięcia, wisiało 11 obrazów z oprawami, które świadczyły o doznanych przez wiernych łaskach za ich pośrednictwem. W 1991 r. po zwróceniu Kościoła wiernym, świątynia została odnowiona, powróciły też do niej niektóre jej obrazy. W lewym bocznym ołtarzu Kościoła czczony jest należący do Karmelitów obraz Matki Boskiej z Dzieciątkiem zdobiony oprawami, a z drugiej strony, w prawym ołtarzu, widnieje równie cenny obraz ikonografii karmelitańskiej z XVII w. – wizerunek Matki Boskiej, Wybawicielki Dusz Czyśćcowych.

Matka Boska, Wybawicielka Dusz Czyśćcowych i pobożność maryjna Karmelitów. Najświętsza Maryja Panna była dla Karmelitów przykładem idealnego życia modlitewnego, które prowadzi do Boga. Na Litwie Karmelici krzewili praktykę modlitewną za zmarłych, związaną z kultem Matki Boskiej. W ówczesnej wyobraźni religijnej ważne miejsce zajmował Czyściec, w którym dusze zmarłych zanim osiągną życie wieczne muszą odpokutować za swoje grzechy. Matka Boska uważana jest za najważniejszą przewodniczkę i pośredniczkę między duszami czyśćcowymi a Bogiem.